Clubliefde gaat ver, heel ver. Of ik mij als representant van Leidse Tour- en Wielervereniging Swift wilde aansluiten in de jaarlijkse taptoe ter meerdere eer en glorie van het feest ter herinnering aan het ontzet van Leiden. Zeg dan maar eens nee.
Ik heb helemaal niets met de jaarlijkse festiviteiten op en rond 3 oktober in mijn woonplaats. Ik kan mij nu eenmaal veel leukere dingen voorstellen dan hutspot eten met mijn dronken buurman, of mee lallen op stadsheldin Mary. Een ieder zijn meug.
Maar als ik iets doe, probeer ik het goed te doen. Dus toog ik in mijn meest opvallende wieleroutfit, rijdend om mijn meest opvallende fiets richting het verzamelpunt. Een aanhangwagen duidend dat ik tot de amateurs behoorde, deed de rest:
Camp-ionissimo! Onze collega-‘amateurs’ hebben iets gemist.
[...] enige camp is mij niet vreemd, en ik ben in het verleden verward met Borat. Â Maar wat ik vanmorgen meemaakte [...]