Tja, u kent ze wel – u bent immers een renner, of bekend met mijn rare hobby’s – toerrijders. Mannen met buik, een te dure fiets, en dito pretenties. Ze rijden geen wedstrijden, of beter gezegd: Elke rit is er eentje.  Een race tegen de klok. Tegen de kilometerteller, tegen de magische grens van dertig. Toerrijders rijden dolgraag minimaal dertig kilometer per uur. En nog liever: dertig kilometer per uur gemiddeld.
Ik ben geen toerrijder. Daarnaast heb ik die dertig altijd een lachertje gevonden. Wat stelt het nu helemaal voor? Je hoef er je best niet voor te doen. Het gaat bijna vanzelf. Veertig daaarvoor moet je moeite doen. Dat is hard werken, dat doet zeer. Dan begin je pas mee te tellen.
Ik zat fout. Dat werd vandaag heel pijnlijk duidelijk…
p.s. Als het door velen voorspelde buikje is waargenomen, zal ik dat ook laten weten.
Gefeliciteerd namens deze (qua leeftijd) bijna veertiger!
[...] ben ik nog lang niet jarig, maar op dit moment ervaar ik weer die zelfde spanning, als vroeger. Zo gespannen dat je de dag van [...]