Ik tacx, zij kijkt tv tacxt, wij tacxen. Een raar werkwoord, voor een rare bezigheid.
Vandaag had ik een afspraak met een fotograaf. Zo’n echte, met een hele tas spullen, drieduizend lenzen (of was het nu met lenzen van drieduizend euro?) en megahippe camera. Hij moest bestuurders vastleggen. Nu valt er op de rollenbank of op de Tacx  niet zoveel te sturen natuurlijk, maar dat weet zijn opdrachtgever gelukkig niet.
Binnen trainen is niet mijn favoriete bezigheid. Ik kijk de hele dag al naar beeldschermen, en zelfs in een D1 gutst het zweet al van het lijf.
Maar goed, ijdel als ik ben had ik van te voren bedacht dat het er wel een beetje indrukwekkend uit moest zien. Dus ik had een flinke interval training gepland voor mezelf. Afzien met een hoofdletter A.
En dan stap je na drie kwartier bezweet en totaal uitgewoond af:
– Zit de foto die je zocht er tussen?
– Ja, de vijfde of de zesde die ik schoot.
– En hoeveel heb je er geschoten dan?
– Ach, een stuk of negentig denk ik…
Hoi Corniel, ik vond het reuze gezellig. Sorry als ik je teveel heb laten afzien, maar ik laat de mensen graag hun eigen gang gaan. Complimenten voor je selectie en je bent momenteel voorpagina. Veel dank, groeten, Joost
Complimenten aan Joost voor de fraaie foto’s! En natuurlijk hulde voor de ‘modellen’ (op rollen- én zitbank), die de waanzin van het binnenfietsen zo treffend hebben gedemonstreerd.
[...] want ik ben tijdrijder – en had er in eerste instantie geen last van. Dus zaterdag een zware Tacxtraining, Â en zondag het liefje zo nu en dan opgetild, zodat ook zij de capriolen van Rammstein op het [...]
[...] ik gooide m’n voorbereiding om en had zelfs nog tijd om lekker te tacxen. Onder de klep van de station van paps weliswaar, maar zo bleef ik droog. Het was guur, koud, én [...]