Het was mijn ontgroening. Vandaag, tijdens de SwiBo-cross, op de lokale omloop van m’n wielercluppie trad ik aan tegen een grote horde jonge – en minder jonge – mannen die op hun mtb’s en cyclocrossers hun competitie afwerken.
Vanaf de start had ik het zwaar. Het deed zeer, heel veel zeer. Mijn hartslag schommelde tussen de 5 slagen boven mijn omslag punt en 1 slag onder mijn maximum. De blubber kwam uit mijn oren, en was met geen mogelijkheid van mijn bovenbenen meer te krijgen. Ik ben niet gevallen – dat schijnt voorwaar een prestatie te heten – Â maar naar een half uur was de koek op. En dat terwijl de opgave was om vijftig minuten plus een rondje zandtaartjes te bakken.
Het was het mooi geweest. De kleur van mijn kleren en fiets waren duidelijk niet groen meer…
Welkom in de wondere wereld van de cross! Verandering van spijs doet eten… Of zoiets.
[...] in herinneren mijn bijster succesvolle CX/MTB-verleden op: nummer een-na-laatst in 2008, 30 minuten zandtaartjes bakken in 2009. Nee, in deze tak van (wieler)sport ben ik toch vooral een goedwillende [...]