Vroeger was ik fan – zoals vele kleinzonen – fan van m’n oma. Ze was een creatieve tanteoma, die schilderde, wandkleden maakte, en met de figuurzaag nachtlampjes kluste, maar bovenal was ze een goede kok. Befaamd en geroemd werd haar chocoladecake. Ook als kleine jongen ging de liefde al door de maag, en het moge vanzelfsprekend zijn dat we zouden trouwen, en dat ze dan elke dag chocoladecake voor mij zou bakken. Een korte blik op mijn postuur doet vermoeden dat het hier nooit van is gekomen. En dat is juist: mijn oma overleed in het vroege voorjaar van 1988. Haar fan bleef rouwend achter.
Het duurde lang voordat ik mij weer fan zou noemen. Het was in de zomer van 1996. Ik had een verzamel-CD gekocht van rocklegenden, en een van hen bekoorde mij bovenmatig. Zijn naam was Jimi Hendrix, en het gitaarspel dat hij ten beste gaf, was – en is – van uitzonderlijkefenomenale klasse. Ongeëvenaard. Bijkomend voordeel was, dat hij al jaren niet meer onder ons was. Dat verdriet zou me bespaard blijven.
Ik had niet gedacht dat ik ooit een derde persoon aan dit illustere rijtje zou toevoegen. Houd me ten goede, mijn geliefde voldoet aan alle randvoorwaarden, en ik adoreer haar zeker. De verhouding tussen een fan en een held is echter geen gezonde basis voor een liefdesrelatie. Ik ben liever haar minnaar én geliefde.
Nee, mijn nieuwe held is een wielrenner. Hij levert noch buitenaardse fietsprestaties, noch schakelt hij de overwinningen aaneen. Nee, hij praat en schrijft met een bezieling over de sport dat het een aard heeft. Daarin ontziet hij zich niet. Steevast weet hij met een overdosis zelfspot de situatie te kenschetsen. Hij is het bewijs dat je geen groots kampioen of talent hoeft te zijn, om te genieten van wat je doet. Plezier en toewijding zijn vele malen belangrijker. Het vervuld mij als volger met dat zelfde warme gevoel.
En om misverstanden uit de weg te ruimen: het is geen koekenbakker, zeker niet. Hij heeft alleen de pech dat de meesten die langzamer zijn dan hij (en dat zijn er velen) doorgaans niet opstappen als er een wedstrijd wordt verreden. En ik heb al strijdend op de fiets, al menig maal mij meerdere moeten erkennen in mijn held. Sterker nog, ik heb bijkans eenmaal verslagen. Tijdens de proloog van de GP Vijfhuizen. In het daaropvolgende criterium liet hij me alle hoeken van de steentjes zien…
Vandaag – ik was getuige – was het niet anders. Graag was ik vandaag de strijd met heem aangegaan, maar deze kneus is gebleseerd. Ook andere renners waren verhinderd, en zo stond mijn held in een wel heel karig startveld aan de start. Dat deerde hem niet: hij ging tot het gaatje. Met waarden om trots op te zijn (Int.: 63%; D3: 37%; D2,D1, H: 0%) volbracht hij de missie. De bloemen en een plekje op het hoogste schavot waren zijn deel.
Toch is zijn reactie op deze overwinning typerend. Hij was liever derde bij de veteranen geworden mét concurrentie. Het was hem gegund. Nu nog even geduldig wachten tot hij ons in eigen persoon deelgenoot maakt van zijn belevenissen op zijn blog. Ik ben voorwaar benieuwd!
Pfff… Ik mag wel gaan uitkijken. Immers, om met Seneca te spreken, ‘bescheidenheid, eens zij is vervlogen, keert niet terug’. Evengoed bedankt voor je aardige woorden!