corniel.nl/blog

Het is zaterdagmiddag. Het dooit, en zoals je van je grootmoeder al leerde: na dooi komt regen. O nee, het was iets anders, maar goed, het punt is duidelijk, het is kwalitatief uitermate teleurstellend weer. Kwantitatief ook trouwens. Ik trek m’n winter wieleroutfit aan, als ik een sms-je krijg: “Ik wist niet dat jij regelmatig verkleed gaat als Borat.”

Ik frons mijn wenkbrauwen, krab me theatraal op het achterhoofd, kijk heel moeilijk. Hoezo?  Ik? Ik heb helemaal niets groens in de kast, laat staan een string. En ik ga niet arena vol met rednecks staan, om dan allerlei Veësvania onvriendelijke dingen te zingen. Zulke masochistische acties zijn aan mij niet besteed. Noch zulke ongenuanceerde gedachten, toch?

Het sms-je vervolgt: “Broek is goed, shirt is wat kort. Groetjes JC en J” . Vriend JC (niet te verwarren met het orakel uit Betondorp, of die hippie die over water liep) heeft wielerkleding van me gekregen en mag mijn oude stalen racer lenen. Ik heb hem overgehaald om 11 april aan de TijdstrijdersCup me te doen. Wilde hij van te voren trainen, de fanatiekeling. en kennelijk heeft vriendin J het passen met rijzende verbazing gade geslagen.

Maar goed, ik moet me haasten. Vandaag een lange duurtraining met VDB en J, niet te verwarren J de vriendin van JC. Kende ik ook maar wat Q’s, W’s en Z’en, dat onderscheidt wat makkelijk. Lekker D1-en langs de ringvaart. Goed voor ruim negentig kilometer. Het is (net) boven nul, de sneeuw prut langs de weg is hier en daar glad, de wind maakt het guur. Gelukkig is de voorspelde regen uitgebleven.

Na twee uur, begint het wat harder te waaien. Vooral J is niet warm genoeg gekleed, maar ook VDB en ondergetekende krijgen het een beetje koud. We eten, maar het effect valt tegen.

Een uur later gaat de wind liggen, helaas krijgen we alsnog regen op ons dak. VDB slaat af. Dan is ie sneller thuis,  J en ik rijden door. Langzaam maar zeker worden we natter. Wat een masochisten zijn we eigenlijk. Je zou nog beter rednecks op stang kunnen jagen in een warm en zonnig Texas…

Aangezien m’n liefje zware promotiestress heeft, en ik in tegenstelling tot eerdere jaargangen, heb besloten de basis van mijn wielerseizoen qua trainingsvolume in het voorjaar én de wintermaanden te leggen, ben ik vandaag lekker gaan trainen met Il Boia en Bruco. IJs en weder diende, was de afspraak. En ijs was er, het (mooie) weer was in geen velde of wegen te bekennen.

Bij gebrek aan walrusachtige speklaag was ik vandaag dik ingepakt. Naast een standaard koersbroek, beenwarmers, thermoshirt met lange mouwen, wielershirt, lange broek, armwarmers, winterjas, bivakmuts, neopreen overschoenen, had ik mijn standaard handschoenen maar vervangen voor een wollen exemplaar. Een verstandige keuze.

Het blijft moeilijk, ‘zomaar’ trainen. De deur uit, een rondje kiezen dat lang genoeg is voor wat je in het hoofd hebt. Liever knoop ik er iets aan vast. Een bezoekje aan m’n ouders, vrienden, of verenig ik het nuttige met het (soms minder) aangename, in de vorm van woon-werk-verkeer. Dit keer was het in die zin makkelijk dat de beul de route en het tempo koos. En dat hebben we geweten.

De vooraf overeen gekomen één à twee uur, afhankelijk van het weer, bleek nogal rekbaar. Met zowel de twee uur, als Leiden in zicht, besloot de beul, dat er nog wel een lusje aan vast geknoopt kon worden. De ei veranderde in een ij, en mijn linker bovenarm en schouder protesteerden (een pijntje dat ik wel vaker heb, maar ook versterkt door vorig jaar) hevig. De twee blikjes cola die ik bij me had, waren nauwelijks afdoende om de suikervoorraad op peil te houden.

Toen de haven voor de tweede maal in zicht kwam, kreeg ik visioenen van gebakken eieren met spek, en de rups zag hamburgers vliegen. Of hij die laatste heeft verorberd bij wijze van lunch weet ik niet, maar mijn visioen werd voor de verandering de waarheid. En vanavond maak ik denk ik samen met m’n liefje die zakjes spekjes soldaat, die nog uit een kerstpakket afkomstig zijn. Zolang het zo koud blijft, kan ik maar beter een beetje meer op een walrusje gaan lijken.