Na twee weken waarin ik door een verrekte nekspier en organisatiestress niet veel gefietst had – nu ja, ik had me zondag nog vrijwillig afgebeuld – had De Wit bedacht dat ik vandaag maar weer eens moest aansluiten bij de Swift Dinsdagavond Competitie. Ter compensatie van mijn gemiste D3- en weerstandtraingen. Beetje chillen Ãn het peloton, af en toe op kop sleuren, zo nu en dan flink in het rood trappen, en wind happen.
Toe hij het zei, klonk het simpel. De laatste twee opdrachten gingen dan ook goed. Voor de rest bakte ik er niets van. Het begon al tijdens het Vanderpoeltje* naar huis voelde het al niet zo oké. Ik kreeg honger. Ik had op advies van De Wit goed gegeten, maar dat mocht dus niet baten. Ook begon het lichaam te rillen, terwijl ik me toch goed had ingepakt.
Alsnog een pitstopje thuis ingelast. Suikerwater naar binnen, nog een extra krentenbol. Thermoshirt onder het snelpak (en de trainingsjas) en de deur uit. Of toch niet? Ik voel me niet top. Ik heb het nog steeds koud. Ik voel me nek. Wat een geklaag. Gaan!
Op de Bult tref ik veel bekende gezichten. De Wit staat voor mij in de rij, maar heeft het zo druk met een goed gesprek met een blonde klasbak(ke), dat ik me helemaal niet opmerkt. Ik ben om zijn aandacht te trekken. Ik mis startnummer 42, en krijg 43. Dat ik daar van baal zal slechts door een select gezelschap begrepen worden vrees ik.
Als de A’s vertrokken zijn, zijn er nog een heleboel B’s over. Veel meer dan verwacht en gehoopt. Ik handhaaf me twee rondjes halverwege, maar voel me er niet lekker bij. Het kost me meer kracht dan ik wil, en zo nu en dan hoor ik gemopper over mijn sturen. Ik heb alle reden om tegen velen terug te mopperen, maar ik heb er geen zin in. Langzaam maar zeker laat ik me afzakken zak ik af.
Binnen 15 minuten kloppen de A’s achter aan. Ik overweeg in hun kielzog mee naar voren te sneaken. en dan te kijken of ik op kop iets kan doen. Maar ik blokkeer. Ik merk dat ik grotere gaatjes laat vallen. Daarnaast gaat het tempo bij de B’s nu ook omhoog. Het gaat met de A’s wordt nauwelijks groter.
Na een tweede kwartiertje ben ik er klaar mee. Genoeg pelotonkwelling voor vandaag. Het lijf is verre van oké, en het gaat hem echt niet worden. Als ik bij het clubhuis arriveer, denkt men dat ik (materiaal)pech heb. Dat is ook een manier om er naar te kijken…
Jôh, ik had vóór en na de koers ook de koude rillingen. Maar eenmaal tussen de wielen was ‘t hartverwarmend gezellig. Zoals één zwaluw nog geen lente maakt, is één (of twee, of drie, of…) DNF nog geen man overboord. Blijven koersen, ‘het’ komt vanzelf…
[...] week was het nog een ware pelotonkwelling, vandaag ging het al een stuk beter tijdens de Swift/Neuteboom Tweewielers Dinsdagavond Competitie. [...]