corniel.nl/blog

Vorige week was het nog een ware pelotonkwelling, vandaag ging het al een stuk beter tijdens de Swift/Neuteboom Tweewielers Dinsdagavond Competitie. Niet dat ik me goed voelde. Ik kwam moe uit bed – wellicht ingegeven door een straffe drie uur durende D2 training van gisteren – en behield de hele dag een slap gevoel in mijn benen. Toen ik om 17:00 thuis kwam wilde ik dan ook niets liever dan naar bed.

Maar ik ging toch. Even inrijden met De Wit. Met opbeurende opmerkingen (mooie wielen heb je), nuttige tips (hier inhouden, deze bocht goed hoog insturen, hier klein schakelen en sparen), maar ook een kritisch woord: Je moet platter door de bocht, en smeer je ketting eens.

Vol goede moed gingen we van start. Siem – de sluwe schaatser – Eykelenboom, ging er (zonder mij te informeren) als een raket van door. Ik zat te ver van achteren om mee te springen, eenmaal op kop aangeland zat er te weinig snelheid in om ook los te raken. Voor straf bleef ik op kop rijden tot onze dappere vluchter was bijgehaald.

Daarna gebeurde er lange tijd niets. Ten eerste omdat niemand van zin leek om iets te ondernemen maar ook omdat de rapste A-mannen in geen tijd aan de deur klopten. Maar omdat ze er zoveel zin in hadden – die rappe mannen, moesten er een flink aantal minder rappe en zelfs relatief trage A-mannen passen zo nu en dan. Zo’n zeven ronde lang kwamen er steeds nieuwe flarden A-mannen langs.

In de tussentijd babbelde ik wat met forum.fiets.nl moderator D. Zo dreigde hij een topic te openen “Help Corniel aan kettingsmeer”, en beklaagde hij zich dat hij na elke sprint voorwaards – o.a. de Bult op – lang moest bijkomen. Ik klaagde mee, en constateerde dat het tempo nu in ieder geval praatvriendelijk was.

Toen de laatste A’s on dan eindelijk gepasseerd waren gebeurde er nog steeds niet veel. Het gat tussen de geslagenen  en het B-garnituur werd maar langzaam groter. Weer een aantal ronden gebeurde er niets, totdat men vooraan in de remmen leek te knijpen. En voor ik er erg in had zat ik bijna vooraan vlak voor de Bult.

Ik gaf gas, heel veel gas, en beukte omhoog. De bocht door. Achterom kijkend zag ik twee mannen mee. De Bult af, langs de jury: Het drie rondenklassement gaat nú in. Ik schakelde over op TT-modus. Medevluchter 1 nam kort over, medevluchter 2 kam niet langszij.  Ik nam weer de kop. Medevluchter 2 nam heel kort over. De Bult diende zich weer aan. Ik kwam langszij. Hartslag rond de 180 (3 onder max). Tempo erin. Twee vluchters in mijn wiel.

Drie ronden lang ging dat zo door. Gingen ze over me heen voor de drie-ronden-klassement-punten? Vast, ze hadden zich natuurlijk gespaard. Het peloton kwam ook al langzaam dichterbij. Ik wilde wegblijven en voerde het tempo nog eens op. Ik keek opzij. Ze deden niets. Wow, eerste in het drie-ronden-klassement. De kombocht door, ik begon de wind te voelen en het peloton slokte ons alsnog op.

Verder gebeurde er niet veel. Nog drie ronden te gaan. Langzaam naar voren. Misschien zit er een  mini-Cancellara in (niet dus). De laatste afzink de Bult af. Derde positie, ik wilde vooruit. Siem (het is echt een aardige kerel verder) hield de deur dicht. Vol gas rijd ik mee. Mensen die willen en kunnen sprinten gaan over me heen. Voor mij rest de achtste plek. Best lekker.

De commentaren na afloop waren bemoedigend: Jezus, wat reed jij hard (medevluchter), wat ging jij vierkant door de bocht (moderator D), smeer je ketting eens het leek wel een muizenval (Swift-brompot).  En ik vond het nog wel zo gesmeerd gaan…

This entry was posted on Tuesday, April 20th, 2010 at 21:56 and is filed under Nøbel. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.