Het was me het dagje wel. Om zes uur liep de wekker af. M’n meisje verliet met pijn en moeite ons bed (van mij mocht ze blijven liggen). Ze ging een stukje fietsen met een vriendin in België. Ik draaide me nog even om. De koerst wordt gewonnen in bed. Volgens Joop dan…
Niet dat ik lang bleef liggen. Bruco zou weldra op de stoep staan. Een en ander werd dus bij elkaar gescharreld. Er werd voor de verandering zelfs een serieus ontbijt naar binnen geschoffeld. Het zou waarschijnlijk een lange dag worden.
Het was even passen en meten, maar uiteindelijk lukte het om alle wielen, fietsen tacxen, tassen met kleding en de benodigde proviand  in de Brucomobiel te proppen. Daarna was het aansluiten in de file. Van A naar Beter heet dat. Welnu, wij weten wel … Onder het genot van Bruco’s mpdrietjes kregen wij de eerste bui op ons dak.
De tweede bui volgde niet veel later. Mede dankzij ons fileleed stressten wij ons een ongeluk richting de start van de proloog. Daar ter plaatste werden wij niet alleen getrakteerd op een nieuwe lading vers hemelwater, nee ook werd ons verstaan te geven dat het programma inmiddels vijf kwartier was uitgelopen. Zucht…
De lucht klaarde echter wat op, dus dat gaf hoop voor de proloog. We reden ons gebroederlijk warm. Naast Bruco bestond ons team uit de Beul, VDB én Rapido. De Zigeuner liet verstek gaan, naar wij aannemen om getuige te zijn van tweevoudige gezinsuitbreiding. Gedoogsteun was er voor twee wielertoeristen, ondanks dat een van hen eerder als concurrent gezien zou moeten worden.
De derde bui kwam echter alsnog. De eerste amateurs van B garnituur – vergezelt van  door de Masters 40+ – waren net van het startplatform weggereden of het regende weer.  Dit kwam de snelheid niet ten goede. Het was glibberen door de bochten, allen op klinkers gelegen. Het eerste keerpunt was helemaal crisis. Dat lag volledig op wit geschilderd asfalt. Toch ging het met mij goed. Mijn tijd lag dicht bij m’n ‘ijkpunten’ (VDB, Rapido en de wielertoerist) en ik kon zowaar iemand inhalen. 14:29 nog iets. Een gemiddelde boven de veertig kilometer per uur ondanks de regen, twee keerpunten en de stukken over klinkers.
Het overbruggen van de tijd tot het criterium werd net als vorig jaar ingevuld met een rondje over de busbaan naar Haarlem. Ook het stukje terug over het grindpad was vertrouwd. Zelfs het wachten op het startschot was net als vorig jaar: lang wachten.
Langzaam maar zeker kwamen de renners weer terug bij de start. Het criterium zou dan eindelijk beginnen. En of het was afgesproken kwam terstond met bakken uit de hemel. Renners keken elkaar aan: opstappen? Met dÃt weer? Bruco verbrak de ontluikende muiterij en gaf zijn witte dame de sporen. Slaafs fietste ik er achteraan. Regen en wind trotserend.
Een flinke donderslag deed de jury besluiten de start nog wat verder uit te stellen. De schemer viel al bijna in toen daadwerkelijk het startsein klonk. Een renner voor mij ging bijna op zijn plaat tijdens de start en zo reed ik al snel achter de feiten en het peloton aan. Het was glibberen door de bochten en sturen om de putdeksels en plassen heen. Langzaam maar zeker raakte ik weer tussen de wielen, en ontwaarde ik Bruco (mijn andere strijdmakkers waren in geen velde of wegen te bekken).
Ik kreeg zowaar een beetje moraal. Totdat Bruco te kennen gaf er klaar mee te zijn en ik een makkelijk excuus had om ook aan het bier en een vette bek te gaan. En zo geschiedde.
In de auto terug naar Leiden bespeurde ik een laatste bui: die van Bruco zelf. Man o man, onze immer goed gemutste, vol goesting , hardwerkende polderharker was er goed ziek van. Een regenjas was geen overbodige luxe geweest. Volgend jaar beter naar ik hoop…
Ja, het was ons het dagje wel, daar in Vijfhuizen… Gezellig, daar niet van. Maar aan W8en en DNF’s heb ik een broertje dood. De ‘bui’ is inmiddels overgewaaid; op naar Grootse Daden elders in den lande!
[...] eenmaal voor ons het startsein klonk was het verrassend om te merken dat ik niet in no-time achteraan reed. Voor de wind handhaafde ik me zelfs vrij aardig voor in. De Rups had me op het hart gedrukt bij [...]