Soms moeten mensen dingen doen, waarbij ze wel een duwtje in de rug kunnen gebruiken. Â Als mensen opzoek moeten naar nieuwe werk, Â op zichzelf gaan wonen, of een vervelend (telefoon)gesprek moeten voeren. Deze uitdrukking die – hoe kan het ook anders – afkomstig is uit de wielersport, is morgen ook op fietsvriend I. en mij van toepassing.
We hebben ons namelijk opgegeven voor de prestatietocht Amsterdam-Parijs: binnen 48 uur, als koppel, via een zelf te bepalen route, van het Museumplein naar de Eifeltoren. Met de volgende motivatie:
Wij zijn Ingmar (oud) en Corniel (ook heel oud). Wij doen dit jaar voor het eerst mee aan deze – mogen wij dat zo zeggen, ja dat mogen wij zo zeggen – gekke onderneming. In een grijs verleden hebben we gestudeerd. Tegenwoordig werken we in de ICT. Ingmar als dozenschuiver, Corniel als codeslaaf. Maar veel liever zitten we op de fiets.
We zijn niet vies van een doldwaze actie op zijn tijd. Als fanatiek tijdrijder is Corniel meervoudig deelnemer en tegenwoordig zelfs mede organisator van de Monstertijdrit. Ingmar staat daar slechts op één deelname want die zoekt het meer in kasseien en onverharde Italiaanse wegen. We hebben beide al best veel leuke fietsprojecten ondernomen maar een avontuur zoals Amsterdam-Parijs ontbrak nog op dat lijstje. Toen bleek dat het mogelijk was om deel te nemen hoefden we dan ook niet lang na te denken. Doen!
Onze route hebben we gepland op 560 kilometer. Nu maar hopen dat we niet verdwalen, we staan namelijk niet bekend om onze navigatie skills.
Als we zaterdag ergens aan het einde van de middag in Parijs staan met een aantal sterke verhalen voor bij de borrel dan zijn we dik tevreden!
Dat duwtje kunnen we zeker gebruiken. I. heeft bedacht dat we het Bos van Wallers ook wel even kunnen aandoen. Gelukkig zijn de weergoden ons goed gezind. Dit is de verwachting voor morgen:
Met dat windje duwtje in de rug zit het dus wel goed…
[...] weerverwachting stemde ons vrolijk, Zo’n duwtje in de rug konden we wel [...]