corniel.nl/blog

Monsters heb je in soorten en maten. Hele grote (zoals dat monster in de Flevopolder, dat ik in 2007, 2008, en 2009 versloeg) en hele kleine. Veelal wordt aangenomen dat grote monsters lastiger te overwinnen zijn dan kleine. Ten onrechte…

De crux zit hem erin dat kleine kleine monsters niet alleen zijn, maar met vele. In mijn geval met enkele miljarden. Al ruim twee weken lang vallen ze me voortdurend aan, houden me uit m’n slaap, en van m’n fiets. Ze hebben m’n maag binnenstebuiten gekeerd en de benen uitgehold. Mijn lijf draaide overuren om uit het lijf en buiten de deur te krijgen. Niet altijd met evenveel succes.

Het was zo bezien dus een dwaas plan om vandaag te proberen het grote monster te verslaan. Toch deed ik een pogin. Ten eerste omdat ik de ijdele hoop had, dat ik de strijd met de monstertjes inmiddels had gewonnen, en ten tweede omdat m’n liefje ook aan de start stond. Ze zag er nogal tegenop en ik was bang dat al ik niet zou starten dat zij er ook vanaf zou zien.

Het werd een kansloze missie…

Na twee kilometer kwam er het eerst stuk tegenwind (nu ja, het was bijna windstil). Ik ging traag, heel traag, en mijn hartslag was hoog, te hoog. De bovenbenen deden pijn. Ze voelden aan alsof ik zeer recent zware krachttraining had gedaan, of enorm diep was gegaan tijdens een wedstrijd. Na 15 kilometer kreeg ik motivatieproblemen, en na 20 kilometer begon er een stem in mijn hoofd te roepen dat ik moest afstappen.

Toen ik voor het eerst de finish passeerde was het genoeg. De monstertjes-Corniel: 1-0

N.B. M’n liefje zegevierde wel!

Er zijn momenten in het leven van een ieder (of in de geschiedenis in het algemeen), die leiden tot hernieuwde inzichten. Inzichten die dusdanig afwijken van de oude inzichten dat ze leiden tot een koerswijziging. Vandaag had ik zo’n moment.

Leven is jezelf voortdurend opnieuw uitvinden. Of je nu de AVRO-bode bezorgd, minister-president bent van een middelgrote natie, of een derderangs tijdritverslaafde. Waarom doe je het, is dít de manier waarop je dat het beste kan doen, et cetera. De antwoorden die je gisteren gaf, zijn niet noodzakelijk de goede antwoorden voor vandaag.

Dit seizoen zat het sportief niet mee. Ik wilde dolgraag een stap maken en nam een persoonlijke trainer in de arm. Ik dwong mezelf om schema’s te volgen die door een ander waren opgesteld. Niet de vraag of ik zín had om te fietsen, maar m’n schema bepaalde soms of ik de fiets pakte. En dat werkt voor deze jongen niet, moet ik nu concluderen. Frustratie en slechte tijden tot gevolg. Slechts eenmaal reed ik een p.r.. Juist op het moment dat ik alle reden had om slecht te rijden…

Dit alles nam ik mee bij de start van mijn vierde NK Tijdrijden voor Vrije Renners Kneuzen. Direct na de start ging het mis. Ik kreeg de trappers niet goed rond, de data die ik van mijn meters terugkreeg waren eenduidig in de analyse: je rijdt RUK, WAARDELOOS, KWALITIEF UITERMATE TELEURSTELLEND, enz. Ik kreeg mij hartslag niet rond omslag, en de snelheid was minder dan 36 kilometer per uur. Zelfs voor mij beschamend. Natuurlijk, er stond wind, maar dit ging hem niet worden. Geen verbetering. Wat deed ik hier? Waarom keerde ik niet om en ging ik naar huis? Dit ging never-nooit-niet een p.r. worden! Waarom zou ik mezelf zo’n pijn doen, want zelfs dat lukte nu niet.

Ruim veertien kilometer bleef ik met deze gedachten malen, en toen kwam het keerpunt. De tussentijd was dramatisch! In een flits zag ik dat de renner die twee minuten na me gestart was, me nu op de hielen zat. WTF, dit ging me NIET gebeuren. Eindelijk wist ik weer hoe het moest. Het begon pijn te doen. De harstlag ging 10 slagen omhoog, het geleverde vermogen ook, en mede door de wind was de snelheid nu structureel 46 kilometer per uur. Zelfs de 50 werd even aangetikt. Ik vloog en ik genoot weer. Rekenen ging niet best, maar wellicht dat ik toch nog Рzij het n̩t aan Рmezelf zou kunnen verbeteren.

Uiteindelijk bleef ik zeven tellen boven m’n tijd van vorig jaar. Maar dat geeft niet. Ik heb vandaag nieuwe antwoorden gevonden. Antwoorden waarmee ik er weer minstens een seizoen vol tegen aan kan gaan. Zonder vaste coach, maar met heel veel hernieuwde energie. Een ieder die hieraan heeft bijgedragen. Dank!

N.B. ook ben ik uiteindelijk níet ingehaald.

Er zijn van die moment dat je resultaten niet om over naar huis te schrijven zijn. Blogwaardig zijn ze dan doorgaans even min. Of juist wel: ter leering ende vermaeck. Bij dat laatste moet je dan wel lijdend voorwerp willen zijn. Hoe het ook zij: mijn resultaat vandaag tijdens de Zuid-Holland Tijdritcompetitie op het thuisparcours te Woubrugge, behoort tot deze categorie. Helaas…

Als het fietsen dan niet wil lukken zijn er soms leuke dingen te melden. Zo werd ik herkent door de Nederlands Kampioen Tijdrijden Elite (één treedje onder de profs). Niet dat we dagelijks bij elkaar op de koffie komen (dat bocht drink ik niet), of omdat we vroeger samen geknikkerd hebben, nee, hij won de eerste editie van de TijdstrijdersCup. Vandaar.

Van hele andere orde van herkenning door een gerenommeerde wedstrijdroeier. Hij kwam aan z’n vorm werken voor het aanstaande WK (in Nieuw Zeeland, bofkont!)
– Jij bent toch Corniel van forum.fiets.nl?
– Euh, ja, dat schijnt.
– Ja, ik herkende je fiets.

Hij was niet de enige. Kom ik ’s avond thuis, lees ik op datzelfde wielerforum het volgende: Bekend forumlid in NRC!

Tja, was dat tacxen toch nog ergens goed voor.