Er zijn momenten in het leven van een ieder (of in de geschiedenis in het algemeen), die leiden tot hernieuwde inzichten. Inzichten die dusdanig afwijken van de oude inzichten dat ze leiden tot een koerswijziging. Vandaag had ik zo’n moment.
Leven is jezelf voortdurend opnieuw uitvinden. Of je nu de AVRO-bode bezorgd, minister-president bent van een middelgrote natie, of een derderangs tijdritverslaafde. Waarom doe je het, is dÃt de manier waarop je dat het beste kan doen, et cetera. De antwoorden die je gisteren gaf, zijn niet noodzakelijk de goede antwoorden voor vandaag.
Dit seizoen zat het sportief niet mee. Ik wilde dolgraag een stap maken en nam een persoonlijke trainer in de arm. Ik dwong mezelf om schema’s te volgen die door een ander waren opgesteld. Niet de vraag of ik zÃn had om te fietsen, maar m’n schema bepaalde soms of ik de fiets pakte. En dat werkt voor deze jongen niet, moet ik nu concluderen. Frustratie en slechte tijden tot gevolg. Slechts eenmaal reed ik een p.r.. Juist op het moment dat ik alle reden had om slecht te rijden…
Dit alles nam ik mee bij de start van mijn vierde NK Tijdrijden voor Vrije Renners Kneuzen. Direct na de start ging het mis. Ik kreeg de trappers niet goed rond, de data die ik van mijn meters terugkreeg waren eenduidig in de analyse: je rijdt RUK, WAARDELOOS, KWALITIEF UITERMATE TELEURSTELLEND, enz. Ik kreeg mij hartslag niet rond omslag, en de snelheid was minder dan 36 kilometer per uur. Zelfs voor mij beschamend. Natuurlijk, er stond wind, maar dit ging hem niet worden. Geen verbetering. Wat deed ik hier? Waarom keerde ik niet om en ging ik naar huis? Dit ging never-nooit-niet een p.r. worden! Waarom zou ik mezelf zo’n pijn doen, want zelfs dat lukte nu niet.
Ruim veertien kilometer bleef ik met deze gedachten malen, en toen kwam het keerpunt. De tussentijd was dramatisch! In een flits zag ik dat de renner die twee minuten na me gestart was, me nu op de hielen zat. WTF, dit ging me NIET gebeuren. Eindelijk wist ik weer hoe het moest. Het begon pijn te doen. De harstlag ging 10 slagen omhoog, het geleverde vermogen ook, en mede door de wind was de snelheid nu structureel 46 kilometer per uur. Zelfs de 50 werd even aangetikt. Ik vloog en ik genoot weer. Rekenen ging niet best, maar wellicht dat ik toch nog Рzij het n̩t aan Рmezelf zou kunnen verbeteren.
Uiteindelijk bleef ik zeven tellen boven m’n tijd van vorig jaar. Maar dat geeft niet. Ik heb vandaag nieuwe antwoorden gevonden. Antwoorden waarmee ik er weer minstens een seizoen vol tegen aan kan gaan. Zonder vaste coach, maar met heel veel hernieuwde energie. Een ieder die hieraan heeft bijgedragen. Dank!
N.B. ook ben ik uiteindelijk nÃet ingehaald.
Mooi Corniel, dat is het toch heh, het constante balanceren tussen pushen, stapje terug, mogen, moeten en willen. Dat vereist een enorme zelfkennis, bereidwilligheid en eerlijkheid. Dus komend seizoen weer meer spelen? Met als resultaat beter rijden!
Heb genoten van je stukje, ook voor een niet tijdrijder herkenbaar. Had je mijn laatste over de koers gelezen
Het zit ook ‘tussen de oren’… Daar helpt geen SRM, hartslagmeter of schemabakker iets aan.
@Bruco: ik had mijn stukje idd ook ‘tussen de oren’ kunnen noemen.
Hallo Corniel hoe herkenbaar allemaal en ik maar denken dat ik de enige was met dat probleem. Net op de momenten dat het moet voelt het bagger. Gelukkig hadden we er allemaal last van en was de wind in de rug een stimulans om alles toch nog uit de kast te rijden.
Volgend jaar zeker weer al zal de motivatie dan extra moeten zijn want nog een plaatsje opschuiven wordt lastig maar ik ga er zeker voor.
@Ruud: Tja, Henny is wel een behoorlijk stuk rapper, dus eerste is wellicht wat hoog gegrepen. Maar het podium halen tijdens een NK is sowieso super cool!