Monsters heb je in soorten en maten. Hele grote (zoals dat monster in de Flevopolder, dat ik in 2007, 2008, en 2009 versloeg) en hele kleine. Veelal wordt aangenomen dat grote monsters lastiger te overwinnen zijn dan kleine. Ten onrechte…
De crux zit hem erin dat kleine kleine monsters niet alleen zijn, maar met vele. In mijn geval met enkele miljarden. Al ruim twee weken lang vallen ze me voortdurend aan, houden me uit m’n slaap, en van m’n fiets. Ze hebben m’n maag binnenstebuiten gekeerd en de benen uitgehold. Mijn lijf draaide overuren om uit het lijf en buiten de deur te krijgen. Niet altijd met evenveel succes.
Het was zo bezien dus een dwaas plan om vandaag te proberen het grote monster te verslaan. Toch deed ik een pogin. Ten eerste omdat ik de ijdele hoop had, dat ik de strijd met de monstertjes inmiddels had gewonnen, en ten tweede omdat m’n liefje ook aan de start stond. Ze zag er nogal tegenop en ik was bang dat al ik niet zou starten dat zij er ook vanaf zou zien.
Het werd een kansloze missie…
Na twee kilometer kwam er het eerst stuk tegenwind (nu ja, het was bijna windstil). Ik ging traag, heel traag, en mijn hartslag was hoog, te hoog. De bovenbenen deden pijn. Ze voelden aan alsof ik zeer recent zware krachttraining had gedaan, of enorm diep was gegaan tijdens een wedstrijd. Na 15 kilometer kreeg ik motivatieproblemen, en na 20 kilometer begon er een stem in mijn hoofd te roepen dat ik moest afstappen.
Toen ik voor het eerst de finish passeerde was het genoeg. De monstertjes-Corniel: 1-0
N.B. M’n liefje zegevierde wel!
Vragen, vragen… en geen antwoorden (vooralsnog).
Vooreerst: voel je je inmiddels al iets beter?
En hoe vierde ‘lief’ zege; met een podiumplek? Vertel vertel.
Wat ik me ook afvraag is welk tempo je (wanneer je geen last hebt van kleine monsters) aanhoudt in een tijdrit (vanzelfsprekend afhankelijk van de lengte). Uitgaand van een kilometer of 50, mag ik aannemen dat je normaliter op 90% rijdt(?) zodat de windjes tegen gemakkelijk zijn op te vangen. Of zit je constant op je maximum te stoempen en probeer je die wind krampachtig de baas te blijven. Of is dit alles een te onbeholpen voorstelling van zaken?
@Lutek: nou gezien het geringe aantal vrouwelijke deelnemers had ik nog bijna een podiumplek ook, maar dat zou wel wat potsierlijk zijn geweest gezien de prestatie (die erop neerkwam dat ik heb uitgereden, period). Het ging ook bij mij niet van harte, maar toen ik zag dat Corniel was afgestapt moest ik van mezelf toch verder, want het was wel suf geweest als we allebéi waren afgestapt. Bovendien had ik geen excuus want was niet ziek. Hooguit extreem slecht voorbereid
@Lutek: ik voel me minder beroerd dan gisteren na 30 kilometer op de fiets.
Wat betreft je vraag over ‘hoeveel procent’ is een belangrijke vraag: wat is 100 procent? Veel duursporters vergelijken e.a. op basis van het ‘omslagpunt’. Dat is de hartslag waar je al het zuur dat je opbouwt nog net in het zelfde tempo kan afbreken.
Een tijdrit van zeg 10/15 kilometer kan je daar boven rijden, bij een tijdrit van 30 kilometer zit je op een goede dag rondom dat punt, met stukjes erboven.
Een tijdrit van 122,4 kilometer echter zit je daar een behoorlijk stukje onder. Afhankelijk van je aanleg (voor duur inspaningen) en je getraindheid, zo’n 5 tot 20 hartslagen. Mensen die drie uur rond hun maximum kunnen stoempen ben ik nog niet tegengekomen.
@Lannie. Dat is duidelijk, je moest ‘em wel uitrijden. Je hebt de eer voor beiden hooggehouden. Bravo.
@Corniel. Ik had de vraag al gesteld toen ik de link naar vorige jaren aanklikte en zag hoe lang deze rit was. Tot 10km inderdaad kun je in het rood rijden. Maar honderdfuckingtweeëntwintigkilometer!?!? (kommavier) , nee dat is andere koek. Ik was al binnen 3 kilometer afgestapt. (Een en ander afhankelijk van de exacte ligging ener behaaglijk etablissement.)
@Lutek: dergelijke etablissementen zijn ter plaatste niet aanwezig en derhalve geen behaaglijk alternatief.
Damn, ze denken aan alles. Anders stapt iedereen halverwege (+/- 60 km) af.
terzijde:
Kijk niet gek op als ik je met een link link, vanaf eigen blog. Moet je maar niet zo schrijven enzo. Eigen schuld.
@Lutek: ik ben me van geen kwaad bewust.
Groeten uit de ziekenboeg. En felicitaties met een, naar ik heb begrepen, geslaagde MTR. Jammer dat je zelf niet bij machte was in stijl te finishen…
[...] in de Flevopolder. Ik raakte er bedreven in. Wat zeg ik, ik raakte verslaafd. Vorig jaar had ik een griepje, want anders had ik da monster natuurlijk weer neergesabeld. Lijkt me [...]