Vorig jaar vergat deze wanabee-wielertoerist nog een snelpak voor een tijdritje in Bleiswijk, voor deze editie (dit maal het officiële District Kampioenschap) ging me dat niet overkomen. In allerijl ging ik nog op en neer tussen werk en woning om de tijdregristratie-chip op te halen. Die was nodig zo was de deelnemers verzekert. Niet nodig dus…
De aanloop mocht de pret niet drukken, en startnummer werd opgehaald, Â nog net even ingereden en op weg naar de start. Er was zelfs een heuze rondemiss geregeld om de prijswinnaars de huldigen. Vorig jaar was het DK voor mij nog een lesje in nederigheid met een laatste plaats, en ook voor vandaag koesterde ik weinig illusies.
Na de start ging het prima. goed vermogen, prima snelheid, hartslag op gewenste hoogte. Op het smalle fietspad haalde ik een paard en wagen (nu vraag ik je) in, het bochtje dat volgde was een ramp. heel krap, weinig asfalt en veel gras, grind en zand. ik miste het zand, slipte en vervolgde door het gras mijn weg.
Bij de eerste doorkomst had ik een probleem. Een vrachtwagen reeds stapvoets over  de finishlijn en ik kon er niet langs. Een waakzame vrijwilliger hield de truck staande en ik kon er omheen manoeuvreren, maar kostbare seconden waren verloren gegaan.
Met de pest al een beetje in het lijf reed ik verder. Kort daarna werd ik ingehaald. Een renner die ruim een ronde na mij was gestart had mij tot rode lap gebombardeerd en ingehaald. Hierna zakte zijn tempo en op gepaste afstand hield ik hem in het vizier.
Het derde rondje wist ik te versnellen, en op een derde van het rondje kwam de passant weer dichterbij. Opschakelen en nog harder trappen was het devies. Misschien wordt het nog wat.
Na de onmogelijke bocht schoot er wat kramp in de kuit. Doortrappen en niet mauwen vermande ik mijzelf. Maar de rampspoed was nog niet op. Met de finish in zicht was een oplegger combinatie bezig om te keren. Weer in de remmen en sur-placeënd tot ongeveer stilstand. Toen ik mijn weg weer kon vervolgen had ik er goed de pee in. Wat krachttermen vlogen over de lippen en uitbollend kwam ik over de finish.
En wát schetst mijn verbazing? Ondanks dat (en ondanks het feit dat de jury zo sympathiek was mij 30 seconde  cadeau te doen, ook zonder deze geste was het gelukt) was ik derde geworden. Ik mocht met bloemen naar huis! En ik ontving voor het eerst van m’n leven zoenen van de rondemiss – een lieve 16-jarige bakvis, niet echt mijn type – maar toch.
