Fans heb je in vele soorten en maten. Je hebt diehard fans, wannabees, gelegenheidfans, critische fans, en onvoorwaardelijke fans. Als je rocklegende, wielerheld, of over het paard getilde voetbalster bent is die laatste categorie gevuld met psychopaten, stalkers en wereldvreemde types, anders ben je daarvoor veroordeeld tot je moeder of je vriendin.
Omdat ik niet onaardig gitaar speel, tot op heden geen klassieker of grote ronde heb gewonnen en al helemaal niet kan voetballen, is er geen redactie die mijn fans middels dito glossy op de hoogte houdt van mijn doen en laten. Dus toen ik het plan opvatte om in Streefkerk acte de présence te geven, moest ik zelf een aantal telefoontjes, hyves-berichtjes, en e-mails de deur uit doen om mijn fans hiervan te verwittigen.
Maar wat een opkomst! Maarliefst een zestal fans was afgereisd om getuige te zijn van mijn start en finish tijdens door wielercomité Streefkerk georganiseerde tijdrit van 9,25 km. Het leek sowieso of ik er toe deed, want ik werd begeleid door een motor. Deze was nog net niet uitgerust met camera en corpulente verslaggever, maar die dacht je er zo bij.
Over de tijdrit kan ik kort zijn: die ging goed. De parcoursbouwers hadden het lumineuze opgevat om de start tegen de dijk op te posteren, waardoor je dus direct na het statschot op de pedalen beukend de dijk om mocht.
Nog niet bekomen van de aanslag op benen en longen was het op de dijk met je mond wijd open tegen de wind in. Als je al het idee had dat je iets zou willen sparen, dan was het niet nu. Gelukkig in 9,25 km niet lang, dus aan dit stuk tegenwind kwam snel een einde. Met een afzink van de dijk af, liep de snelheid wind mee op tot boven de 50 km/u. Elke keer als mijn tellertje dat aangeeft krijg ik een warm gevoel van binnen. Zo ook vandaag.
Met de wind schuin mee over de provinciale weg ging het nog steeds best hard, maar beduidend langzamer dan het lokale verkeer. Zo’n motor die wegpiraten, brokkenpiloten en anderszins niet geïnformeerde  automobilisten temt is dan zeer welkom en heeft er wellicht aan bijgedragen dat ik dit stuk parcours veilig overbrugde.
Niet alleen de snelheid zat er goed in, ook de hartslag liet astronomische waarden zien. Het laatste stuk tegen de wind richting finish verliest mijn hartslag de 175 hartslagen per minuut (10 boven omslag) om te eindingen op de 180 hartslagen per minuut. Slechts vier onder mijn maximum. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ik eerst even moest bij komen alvorens mij door de toegestroomde fans te laten onthalen.
Dat deze prestatie ook nog goed zou zijn voor de tweede plaats, dat ik nooit kunnen bevroeden. Ik heb de prijsuitreiking niet afgewacht. Mijn fans wachtten op mij.
Wél fans, maar geen comments? Dat kan natuurlijk niet…
[...] stond na een jaar afwezigheid de tijdrit van Streefkerk weer op het programma. Twee jaar geleden reed ik er goed, nu was ik in vorm, en het leek me wel wat [...]