Gisteren reed ik mee tijdens de Polderkampioenschappen Tijdrijden. Dat had nogal wat voeten in de aarde klei. Het betrof hier namelijk niet de polder om de hoek, maar de Noord-Oostpolder. Een gebeidsdeel in dit land dat bij ontginning niet buitensporig is bedeeld met openbaar vervoer gelegenheden. Normaal gesproken zou ik daar met de oto heen gaan, maar vriendinlief had deze geclaimd. Ze zou starten in de Giro te Amsterdam (de toertocht, maar toch) en zeg dan maar eens nee.
Na veel wikken, wegen, en compromissen sluiten was het plan dat ik met de fiets naar Lopik zou rijden, aldaar een oto van m’n ouders/broer zou lenen, om de reis voort te zetten. Op de terugweg zou ik de oto weer achterlaten en het laatste deel weer per fiets afleggen.
Schoonzus had echter een compu met panne, en deze moest gerepareerd. Â Aangezien deze niet in de rugzak mee terug kon, werd ik opgehaald. Geen twee uur D1 ter voorbereiding dus. Ik ben flexibel – naar het schijnt – dus het kwam goed.
Ter plaatste reed ik in door wat kilometers asfalt te pakken. Het is weer wat anders dan een Tacx, maar ook die past niet in een rugtas.
Het was gemoedelijk in de Noord-Oostpolder. Ik ontmoette er meerdere (internet) bekenden. En had voor het eerst sinds lange tijd een goed gevoel bij m’n vorm.
Toch liep het tijdens de wedstrijd maar matig. Met de hartslag zat het wel goed. Voortdurend rond de 171, dus een redelijke hap boven omslag. Hoger wilde hij niet. De snelheid viel tegen, net als de cadans. Â Ondanks verwoede pogingen vond ik nergens een lekkere trend en was het harken ploegen tot de finish. Pluspunt was dat ik compleet kapot over de finish kwam. Ik had niet het gevoel ergens meer te kunnen geven.
Met 23:18 bleef ik mr. tijdrijden.nl 7 seconde voor. Toch ook een persoonlijke overwinning. Voor een overwinning in mijn categorie had ik meer dan twee minuten rapper moeten rijden. Dream on…
Na afloop nog gezellig staan praten met m’n medestrijders. Zelfs als je niet goed rijdt, maakt dat je dag weer helemaal goed. Het is toch ook vooral een sociale bezigheid, dat tijdrijden.
Helaas werd ik op de weg naar huis bevangen door een heftige migraineaanval. Anderhalf uur vechten tegen misselijkheid, duizeligheid, en hoofdpijn. Gelukkig wilde m’n liefje me bij m’n ouders ophalen.