Zaterdag stond na een jaar afwezigheid de tijdrit van Streefkerk weer op het programma. Twee jaar geleden reed ik er goed, nu was ik in vorm, en het leek me wel wat om aan mijn lijst met mooie pr’s dit seizoen nog een of twee toe te voegen.
De start was direct goed. Staand op de pedalen denderde ik de dijk op en halverwege kon ik gaan zitten en verder versnellen. De trapfrequentie lag net rond de 105, zo’n tien hoger dan wat ik de rest van het seizoen gezien had en het liep.
De dijk af zag ik de renner die voor mij was gestart was zienderogen dichterbij komen. Het parcours ging nu over het fietspad (een discissiepunt onder de deelnemers vooraf) en dat was smal en lag bezaaid met kleine steentjes.
In de hoop kleven te voorkomen en aangespoord door een landbouwvoertuig dat mij inhaalde op de naastgelegen weg voerde ik de snelheid op tot ruim zeveneveertig kilometer per uur. Ik ging hem in halen… Pang, bonk, bonk, bonk, bonk, rammel rammel…
Lek.
Langzaam daalde het besef in. Ik ging vandaag geen pr rijden, geen podium halen. Het enige wat ik gewonnen had was een voetreis. Eentje terug naar de finish. Streefkerk was nog ver…
Het levert een schitterende foto op….. waar je geen #### aan hebt natuurlijk. Jammer.
@lutek: Ik koester de foto maar…
Tja, ergens diep van binnen de schrik van iedere tijdrijder. Toch is het een statistische gegeven dat je, op een zeker moment, een keer met een lekke band te maken krijgt.
Maar,…. je hebt er inderdaad een prachtige foto aan over gehouden.
Trouwens, moest je nog ver op je blote voeten?
@Robbebopper: Het is de tweede keer dat ik lek reed tijdens een TT. In het eerste geval kwam iemand me met de oto oppikken. Dit keer was het zo’n vier kilometer lopen.
Corniel, wie weet schuilt er toch een triathleet in je?
Het kriebelt een beetje. Alleen dat zwemmen en dat hardlopen houdt me uiteindelijk toch tegen.