De laatste tijd wordt mij vaak gevraagd waarom wij niet getrouwd zijn. Doorgaans ontvouwt zich dan het volgende gesprek:
– Gewaardeerde opponent, bedankt voor uw vraag. Wij vinden het prima zo.
Dan begint men over commitment tonen. Ik leg dan rustig uit dat Een huwelijksakte gemakkelijker te ontbinden is dan een gezamenlijke hypotheek.
Of we dan geen ringen willen hebben?
– We spelen allebei gitaar – zij stukken beter dan ik. Zo’n ding zit alleen maar in de weg.
– Ja maar, het heeft ook allerlei voordelen. Met kinderen en zo…
– Welnu, we hebben nu niet echt haast, en die voordelen worden nogal overdreven, is dan wat ik steevast antwoord.
En dan beginnen ze triomfantelijk te kijken:
– Maar je mist een geweldig feest!
Vragend kijk ik hen dan aan:
– Je bedoelt zo’n feest met een eeuwenoude ceremonie, waarbij zij in een prachtige jurk gekleed, stralend middelpunt van de dag is? Met familie, vrienden en genodigden om je heen? Met een receptie, een etentje, en feestje achteraf? Z’n feestje waar collega’s een gek stukje doen, met een raar stemmetje, en carnavalsoutfit aan?
– Ja precies!
Na vandaag kan ik hen fijntjes mededelen dat een keer wel genoeg is.
Liefje, ik ben heel trots dat ik er vandaag bij mocht zijn. Trots dat ik getuige mocht zijn van de mijlpaal die je vandaag na jaren hard werken hebt bereikt. Dat ik het heb geschopt tot die status, waardoor ik de laatste persoon ben, die je bedankt in je indrukwekkende proefschrift. Ik zal de Geuzen-titel “Jouw stuiterende rots in de branding” vol overtuiging dragen!
Mag ik de promovenda dan nu kussen?