corniel.nl/blog

Twee dagen geleden alweer reed ik mee in de Zuid-Holland Tijdritcompetitie. Vorig jaar was het een goede test voor mijn geestesgesteldheid,  dit jaar kreeg mijn fysiek het zwaar te verduren. Daar. In Noordeloos.

Zoals altijd kom je pas achter gebreken als het te laat is. Zo ook nu. Daar stond ik met mijn goede gedrag in dat stukje niemandsland in de Alblasserwaard. Mijn oude hartslagmeter weigerde nog langer dienst te doen, en de nieuw aangeschafte (met gecodeerd signaal, toemaar) bleek niet samen te werken met m’n (on)vermogenmeter. De input voor donderdag was dus: snelheid, trapfrequentie en vermogen. Geen hartslag.

Geen man overboord. Ik ging op vermogen rijden en koos de niet helemaal willekeurige waarde van 320 Watt. We gingen wel zien waar het schip zou stranden.

Het ging best goed, dat eerste rondje. Tegen de wind zakte de snelheid niet onder de 39 kilometer per uur, en voor de wind liep zij hier en daar op tot dik 47 uitgedrukt in de zelfde eenheid. Het geplande vermogen werd goed aangehouden en het lijf voelde goed.

Het tweede rondje ging min of meer gelijk aan het eerste. Enig verschil was dat de maximum snelheid voor de wind nu 45 kilometer per uur bedroeg, maar meten is weten: de vermogenmeter zei dat het een gelijke inspanning was.

Langzaam maar zeker echter, voltrok zich iets. Iets kleins. Heel geniepig in m’n rechter kuit. Maar ik kon het duidelijk voelen. Er werd een ballonnetje opgeblazen. Gevuld met melkzuur. Steeds harder voelde ik hem drukken tegen de buitenkant. Ik hoor Hans Kazan ergens achter in mijn hoofd lachen.

Het laatste stuk tegen de wind in richting finish ging het mis. Pang! De ballon geknapt. Het been weigert. Strekken en (ver)rekken is alles wat er rest. Weer zitten, weer aanzetten. Geen effect. Mijn snelheid is gehalveerd in vergelijking met de vorige passage.

Zoef! Een bekend gezicht komt mij vrolijk voorbij gesjeesd. Shit! Dat was niet de bedoeling. Met alles wat in me is verbijt ik de pijn. Ik moet en zal hem weer inhalen. De snelheid loopt op tot 45 kilometer per uur (tegen de wind, voorwaar!) het vermogen gaat richting de 500 Watt. De finish nadert, de kramploze nadert…

Ik kan hem bijna aanraken… En dan binnen… Hij racet verder. Ondanks dit pijnlijke intermezzo 31:01. En 25e van de 30. Zo gaat dat. In Zuid-Holland.

Nu twee dagen later voel ik m’n kuit nog steeds. Nu hopen dat die vervelende goochelaar  dat ballontje ook weer weet wet te goochelen.

Ik heb enige tijd geleden geblogd over mijn avonturen als testpiloot. In het altijd pittoreske Goirle namen wij vier tijdritfietsen (instapmodellen) de maat. Typeerde ik mijzelf in dit blogsel nog als tijdritjunk, Fiets magazine schat mijn mening kennlijk hoger in: “Tijdritspecialist te Leiden (..)” Je zou er van naast je schoenen gaan lopen. (Als je ze niet zou zijn vergeten)

In deze editie van Fiets magazine stond het tijdrijden dus centraal. Ook de Barry en Bep:

Op het forum zag danny1407 analogieën. Ik niet: ik reed toch echt 1:05:32 tijdens de TijdstrijdersCup…

Enfin, positieve aandacht voor deze mooie discipline binnen het wielrennen. En ik heb daar een steentje aan bij mogen dragen. Nu hopen dat de KNWU het licht ook nog eens gaat zien.

Jan Hein Donner spraak ooit de woorden: “Ik heb nog nooit van een gezonde schaker gewonnen (..)”

Vandaag hoefde ik niet te schaken, en ziek was ik ook al niet. Excuses had ik echter te over:

1. Het was extreem warm (en benauwd).
2. Ik deed (gedwongen, de oto was stuk) een Van-der-Poeltje die 52 kilometer was (15 kilometer langer dan gepland).
3. Ik had te weinig tijd om te rusten tot ik van start moest.
4. Ik had te weinig gedronken.
5. De dag ervoor had ik een hele zware inspanningstest ondergaan.

Kortom, het was een wonder dat ik ondanks dit alles, met 21:09 zo dicht bij m’n pr zat…

Afgelopen donderdag was mijn eerste serieus testcase sinds Amsterdam-Parijs. Een moment voor gerede twijfel: hoe was het met de vorm? Zou ik de snelheid nog hebben? Was ik hersteld?

Het bleek wonderwel mee te vallen: ik reed hard (voor mijn doen), en wist (we reden de ‘dubbel’) het tweede ‘rondje’  te versnellen: 40,24 km/u om 41,07 km/u. Dat alles bij gemiddeld 290 Watt.

Mijn eerste pr van dit jaar, en wel met 65 seconde. De weg omhoog is gevonden. Ik kijk met enthousiasme uit naar de tweede seizoenshelft. Hopelijk is  dan pay-back-time!

Ik heb een naam hoog te houden als het gaat om het vergeten van noodzakelijke attributen. Ik vergat al eerder schoenen, een volledige tas met kleding, eten en drinken tijdens een cyclo, een regenjack, en meest recent nog een fietspomp. Vandaag vergat ik mijn snelpak. Nog niet zo onhandig als een heel tas met kleding maar toch extreem hinderlijk als je een stukje wilt gaan fietsen. In spijkerbroek gaat het h’m toch niet worden.

Gelukkig parkeerde vandaag in Bleiswijk Gerjan zijn auto naast mij. Naast een snelpak had hij ook een gewoon setje wieler(toerist)kleding bij zich. Over hoe het me stond waren de meningen verdeeld:

De beer uit Den Haag was zo vriendelijk dit voorval digitaal vast te leggen en met de wereld te delen via twitter. Hopelijk leidt het de aandacht een beetje af van de tijd die ik vandaag reed. Die was zelfs wielertoerist onwaardig.

Het was drukkend warm vanavond. Vooral de luchtvochtigheid droeg bij aan instant zweet op de rug en het voorhoofd. Er stond weinig wind, maar het lag gezien de warmte en vochtigheidsgraad in de verwachting dat er weinig pr’s gereden zouden worden. Het wegdek was nog nat van de buien eerder op de dag.

Over de rit kan ik kort zijn: Goed ingedeeld, pijn geleden (zoals het hoort), goed door de bochten (zeker gezien het natte wegdek), en een mooie klassering. Tiende met 21:12. Dat is mijn snelste tijd dit seizoen. Ik bleef hiermee m’n trainer De Wit één seconde voor. En van de vele Hansen die onze vereniging rijk is moest ik op éénzelfde seconde voor laten. Goed voor plek tien van de tweeëntwintig. Ook al mijn relatief beste klassering dit seizoen. We gaan dus vooruit!

Ja, er stond zelfs een fotograaf langs de kant van de weg…

Een weldenkend mens gaat niet op een doordeweekse dag proberen om vanuit Delft naar Wezep te reizen in de spits. Een weldenkend mens niet. Die denkt. Die denkt: over Den Haag, naar Utrecht, en dan naar Apeldoorn en dan richting Zwolle… Dat gaat h’m niet worden.

Enfin, ik stond dinsdagavond natuurlijk wél in Wezep. Het plan was met m’n liefje, maar die moest op stel en sprong van haar werkgever kijken of het na de laatste fratsen van Kim Jong-il nog goed toeven was in het buurland. Ik was duidelijk niet alleen, en er waren vele bekende gezichten. De Waarzegger, de Broer van de Schaker, en de Beer van Den Haag waren de meest in het oog springenden. Laatstgenoemde had een vergelijkbaar ondoenlijk traject afgelegd, zij het dat zijn werkterrein in de hoofdstad was gelegen.

De lokaal bekende Waarzegger en de Broer van de Schaker wisten te melden dat dit een glooiend parcours was (80 hoogtemeters, toe maar). Sommigen namen de startvolgorde nogal serieus, en zo kon het gebeuren dat ik 30 seconde startte voor de Beer uit Den Haag, en dat de Waarzegger de Broer van de Schaker ging pogen te verschalken.

Voor de verandering reed ik goed warm, en dat leek zijn vruchten af te werken. Vanaf de start ging het lekker. Vermogen en hartslag zat goed, en de teller liep op tot dik boven de 45 km/u. Er was geen weinig wind (het was sowieso lekker weer), dus de conclusie was dat er dan toch wat hoogte verloren werd. Dit vermoeden werd bevestigd toen de snelheid langzaam zakte richting de 33 km/u. Ik schakelde netjes op en af. Het vermogen bleef stabiel op zo’n 280 Watt, net als de trapfrequentie op zo’n 100 rpm.

Bij het keerpunt kreeg ik de schrik van mijn leven. De Beer kwam dichterbij. Het was dé prikkel die ik nodig had om nog net een tandje op te schakelen. De hartslag ging nog een paar slagen verder boven omslag. Trappen kreng, je gaat je niet laten verslinden door de Beer. Uit een eerdere ontmoeting wist ik hoe hij er op stoom gekomen uitziet.

De ‘beklimming’ ging op de terugweg weer goed, en tijdens de daling tikte ik zelfs de 52 km/u aan. Volledig uitgewoond maar niet ingestort in een ook niet slechte tijd: 23:07 bleef ik de Beer voor. Nu ja, op de meet dan. Hij was wel wat ingelopen. Maar dat deert niet, hij is meestal net iets sneller, en deze tijdrit ging voor de verandering weer eens echt lekker!

Na afloop liet ik mij de maaltijd die mijn schoonouders (zij wonen in de buurt) voor me gemaakt hadden goed smaken. Ze hadden zelfs met eten gewacht tot ik eens om 21:00 kwam aanzetten! Aardappelen, asperges, ham, ei, glaasje witte wijn, komkommer en salade.  Mjammie! Wat wil een moe gestreden renner nog meer? Met een gevulde maag reed ik weer naar huis, en wegens het ontbreken van files op dit tijdstip lag ik toch nog bíjna op tijd in bed…

Het was me het dagje wel. Om zes uur liep de wekker af. M’n meisje verliet met pijn en moeite ons bed (van mij mocht ze blijven liggen). Ze ging een stukje fietsen met een vriendin in België. Ik draaide me nog even om. De koerst wordt gewonnen in bed. Volgens Joop dan…

Niet dat ik lang bleef liggen. Bruco zou weldra op de stoep staan. Een en ander werd dus bij elkaar gescharreld. Er werd voor de verandering zelfs een serieus ontbijt naar binnen geschoffeld. Het zou waarschijnlijk een lange dag worden.

Het was even passen en meten, maar uiteindelijk lukte het om alle wielen, fietsen tacxen, tassen met kleding en de benodigde proviand  in de Brucomobiel te proppen. Daarna was het aansluiten in de file. Van A naar Beter heet dat. Welnu, wij weten wel … Onder het genot van Bruco’s mpdrietjes kregen wij de eerste bui op ons dak.

De tweede bui volgde niet veel later. Mede dankzij ons fileleed stressten wij ons een ongeluk richting de start van de proloog. Daar ter plaatste werden wij niet alleen getrakteerd op een nieuwe lading vers hemelwater, nee ook werd ons verstaan te geven dat het programma inmiddels vijf kwartier was uitgelopen. Zucht…

De lucht klaarde echter wat op, dus dat gaf hoop voor de proloog. We reden ons gebroederlijk warm. Naast Bruco bestond ons team uit de Beul, VDB én Rapido. De Zigeuner liet verstek gaan, naar wij aannemen om getuige te zijn van tweevoudige gezinsuitbreiding. Gedoogsteun was er voor twee wielertoeristen, ondanks dat een van hen eerder als concurrent gezien zou moeten worden.

De derde bui kwam echter alsnog. De eerste amateurs van B garnituur – vergezelt van  door de Masters 40+ – waren net van het startplatform weggereden of het regende weer.  Dit kwam de snelheid niet ten goede. Het was glibberen door de bochten, allen op klinkers gelegen. Het eerste keerpunt was helemaal crisis. Dat lag volledig op wit geschilderd asfalt. Toch ging het met mij goed. Mijn tijd lag dicht bij m’n ‘ijkpunten’ (VDB, Rapido en de wielertoerist) en ik kon zowaar iemand inhalen. 14:29 nog iets. Een gemiddelde boven de veertig kilometer per uur ondanks de regen, twee keerpunten en de stukken over klinkers.

Het overbruggen van de tijd tot het criterium werd net als vorig jaar ingevuld met een rondje over de busbaan naar Haarlem. Ook het stukje terug over het grindpad was vertrouwd. Zelfs het wachten op het startschot was net als vorig jaar: lang wachten.

Langzaam maar zeker kwamen de renners weer terug bij de start. Het criterium zou dan eindelijk beginnen. En of het was afgesproken kwam terstond met bakken uit de hemel. Renners keken elkaar aan: opstappen? Met dít weer? Bruco verbrak de ontluikende muiterij en gaf zijn witte dame de sporen. Slaafs fietste ik er achteraan. Regen en wind trotserend.

Een flinke donderslag deed de jury besluiten de start nog wat verder uit te stellen. De schemer viel al bijna in toen daadwerkelijk het startsein klonk. Een renner voor mij ging bijna op zijn plaat tijdens de start en zo reed ik al snel achter de feiten en het peloton aan. Het was glibberen door de bochten en sturen om de putdeksels en plassen heen. Langzaam maar zeker raakte ik weer tussen de wielen, en ontwaarde ik Bruco (mijn andere strijdmakkers waren in geen velde of wegen te bekken).

Ik kreeg zowaar een beetje moraal. Totdat Bruco te kennen gaf er klaar mee te zijn en ik een makkelijk excuus had om ook aan het bier en een vette bek te gaan. En zo geschiedde.

In de auto terug naar Leiden bespeurde ik een laatste bui: die van Bruco zelf. Man o man, onze immer goed gemutste, vol goesting , hardwerkende polderharker was er goed ziek van. Een regenjas was geen overbodige luxe geweest. Volgend jaar beter naar ik hoop…

We nemen een ex-prof, een fotograaf, een redacteur, een stagair, vier tijdritfietsen en een tijdritjunk. We plaatsen ze net even buiten Goirle op een fietspad en laten ze testpilootje spelen. Als bladvulling voor Fiets magazine.

Ze rijden wat heen en weer. Proberen een soepele bocht te nemen, wisselen van pedalen en zadelhoogte en nemen vervolgens de volgende.

Mijn persoonlijk rapport:

Canyon Speedmax AL 8.0 (1499 euro)
Bij mensen met een onmetelijk grote beurs, anti-Duitse gevoelens, en/of een voorliefde voor poespas zal deze fiets niet snel in huis komen. Ten onrechte. Hij is stijf, goedkoop, ziet er imho geweldig uit, stuurt zeer behoorlijk en is zeer aerodynamisch. De afmontage is niet super, maar daar is de prijs dan ook naar. Voor 500 euro meer heb je een earo-crankstel én volledig ultegra. Eindcijfer: 8.

Giant Trinity (1599 euro)
De Giant is het ‘lelijke’ broertje van de Trinity Advanced (de consumentenversie van waar Team Highroad en Rabobank mee rijden). En hoewel sloping frames not-done zijn bij tijdrijden, is het zeker geen verkeerde fiets. Met een FSA aero-crankstel en als enige van de geteste fietsen velgen van enige hoogte zeker een mooi exemplaar. Aangezien hij net als de Canyon ook nog is scherp geprijst is, maakt hem een serieuze optie. Het sturen vond ik wel wat minder. Eindcijfer: 7½.

Cannondale Slice 105 (2199 euro)
Van Cannondale kwam het enige carbonframe dat we mochten testen. Hij stuurt goed (vergelijkbaar met de Canyon), en ‘voelt’ snel. De basiskleuren (gifgroen) konden mij niet bekoren. Ook de zitbuisconstructie is wat gekunsteld. Het is een goede fiets, maar volgens mij geen betere keuze dan de aluminium fietsen. Wel is hij een stuk duurder. Daarom een 7 als eindcijfer.

Cube Aerium Race (1999 euro)
Deze fiets vond ik op het eerste gezicht al niets. De zitbuis is ronduit lelijk en voegt volgens mij niets toe. Ik kan me niet voorstellen dat de fiets er stijver of aerodynamischer van wordt. Er zit een duurdere crank op die niet zou misstaan op menig racefiets, maar op een tijdritfiets lijkt het me niet de meest logische keuze. Ook reed en stuurde hij minder dan de andere drie.  De prijs is zeker in dit licht bezien aan de hoge kant. Eindcijfer: 5.

Ik heb dit jaar vijf tijdritfieten mogen testen (eerder een Moozes). Op de Cube na allen prima fietsen. Alleen de Moozes (die wel een stuk duurder is) had als stuur (Pro Missile) dat lekker stijf en compact aanvoelde (de sturen van vandaag waren allemaal redelijk lomp). Ook zouden ze er een stuk sneller zijn (en beter uitzien) met snellere wielen. Nadeel is alleen dat je voor een diskwiel en earovoorwiel (zeg 35 mm plus) al snel 1000 euro kwijt bent, en dat zo’n Pro Missile stuur ook zomaar 300 euro plus is. Het blijft een dure liefhebberij…

Ik ben heel benieuwd hoe een en ander straks in Fiets terecht komt. Ik houd u op de hoogte als e.a. in de schappen ligt.

Zet mij tussen een stel vijftigplus toerders met oude stalen fietsen met opzetsturen, en ik lijk een hele snelle renner. Zet met tussen het startersveld van het District Kampioenschap Tijdrijden Zuid-Holland, en ik verschrompel tot een armzalig miezerig rennertje.  Negenenzestig renners reden drie rondjes in Lisse (de nieuwelingen deden er twee) en slechts drie minderjarige pubers (op waarschijnlijk duidelijk minderwaardig materiaal) reden langzamer. De rest maakte gehakt van mij en mijn tijd.

Bij de amateurs van het B garnituur viel het gelukkig wel mee. Ik werd vijfde en daarmee laatste, maar op 19,41 seconde van het podium. Een podium dat mij overigens met trots vervuld.  Mijn tijdritvrienden en clubgenoten VDB en De Zigeuner werden respectievelijk tweede en derde.

Met 303 Watt gemiddeld, en 39,21 kilometer per uur tel ik op dit bochtige parcours tel ik voorlopig m’n zegeningen. De weg omhoog is ingezet. Wellicht wordt het nog wat dit seizoen. En anders is er altijd nog 2011…