Laat ik maar met de deur in huis vallen: gisteren verbrak ik – eindelijk, na twee jaar – mijn p.r.. Dat wil dus zeggen, diegene waar ik de meeste waarde aan hecht (Hmm, of toch aan deze?). Hoe het ook zij, het steevast niet halen van dit record begon langzaamaan toch wel een frustratie en obsessie te worden.
Ik had het er ’s ochtends  nog over met vriend/collega Skip. Het wordt steeds moeilijker om een p.r. te verbreken naarmate je meer pogingen hebt gedaan. De kans dat je in een eerdere pogingen al eens alles mee hebt gehad neemt toe, en de kans dat je op een willekeurige poging alles mee hebt blijft gelijk, zo werkt dat, met statistiek. Natuurlijk kan je door trainen steeds beter worden, maar de vraag is natuurlijk of dat in mijn geval opgaat. Ik ben de afgelopen twee jaar niet harder gaan rijden.
Met deze kennis vertrok ik richting de start. Ik laadde het monster uit, testte de benen in een korte warmrijdsessie, en schoof aan in de startrij. De Daalkoning melde dat ie voor alles of niets ging. Hij gaf mij het laatste zetje dat ik nodig had…
Nu moet u weten dat de Daalkoning en ik vorig jaar regelmatig ongeveer gelijke uitslagen reden, waarbij ik doorgaans nét sneller was. Dit jaar echter waren de rollen omgedraaid, met die kanttekening dat de verschillen nu nét iets groter waren. Ook had hij onlangs zijn p.r. scherper gesteld dan het mijne.
Maar hoe doe je dat, alles of niets? Ik besloot in te zetten om meer vermogen dan ik ooit gedaan had: 330 Watt. Â Na de start kroop ik bijna in mijn stuur. Af en toe een blik op het vermogen. Onder de 330 Watt? Harder trappen! De eerste bocht besloot ik sneller en met meer risico te nemen dan ik ooit gedaan had. Wat er precies mis ging weet ik niet, maar ik hield de bocht net niet, en moest een stuk door het gras. Dat ging wonderwel goed, en met een kleine vertraging kon ik verder.
Na een korte: “Shit, tijd verloren!†, ging ik weer terug in mijn mantra. Trappen, trappen trappen. Minder dan 330 Watt? Harder trappen! Trappen, trappen, trappen…
De slingerbocht iets minder overmoedig dan de vorige, het keerpunt acceptabel en terug. Waar was de Daalkoning? Achter mij gestart moest ik kunnen inschatten of hij inliep of niet. Het was onduidelijk. Het scheelde in ieder geval niet veel.
De cadans had ik goed te pakken, de tellertjes gaven aan dat ik het volhield, en dat de snelheid hoog lag (voor mijn doen). Het laatste rechte stuk kreeg ik renners in het vizier. Recreanten weliswaar, toevallige passanten, maar het waren mooie mikpunten.
En de finish doemde op. Een blik op de tijd leerde dat ik wel een p.r. moest halen. Maar hoe snel? Zou ik zelfs onder de 20:30 kunnen? Dat zou wel heel erg mooi zijn! Ik liet mijn mantra los, en gooide alles eruit wat er nog in zat. Met de focus op de streep en gaan!
Eenmaal over de streep wist ik het zeker. Ik heb na twee jaar, eindelijk mijn p.r. weer verbeterd. 20:38. Maar liefst 15 Â seconden er vanaf!
Een dag later ben ik nog steeds tevreden. Natuurlijk, de weersomstandigheden waren gisteren uitmuntend. Mede hierdoor verbrak 69,2 procent van de starters zijn of haar p.r., maar ik had een bocht gemist, dus er is nog ruimte voor verbetering! (En misschien ben ik dan tóch iets harder gaan rijden)
